Ergens in september 1981 stond Wim Schilder bij mij in de garage met de vraag of wij, Lex de Roo en ik, Marion Duijsens, mee wilden werken aan het oprichten van een atletiekvereniging in Huizen. Hij vertelde iemand van AV Tempo bereid te hebben gevonden om voorzitter te worden. Dat bleek Rien Voorn te zijn. Aangevuld met nog twee GAC leden, Ger en Carolien van Dongen, zijn wij van start gegaan.

De eerste vergadering bij ons thuis maakten we kennis met Rien. Zakelijk, snel denkend, humoristisch, soms niet zo tactvol, maar een absoluut mensen mens! Daarna ging het snel. Om te mogen inschrijven als vereniging moest je minstens 25 leden hebben. Geen punt zei Rien, we hebben allemaal familie!!! Ook mijn ouders werden ingeschreven en zo konden we van start. Van de eerste 25 leden hebben er hoogstens 10 ooit actief op onze baan gelopen. De eerste trainingen vonden plaats vanaf de parkeerplaats bij de Wolfskamer. De kofferbak van auto één was de garderobe en die van auto twee, de kantine. Dat kon volgens Rien niet, dus niet lang daarna stond er een “Pipowagen” die als garderobe en kantine dienstdeed. Relaties zijn best handig, was zijn uitleg. De wagen heeft daar maanden gestaan en is nooit gesloopt of beklad!

Veel onderhandelen over de aanleg van de baan was hem toevertrouwd. Zowel met de gemeente, als met GAC. Er zouden twee banen in één aanbesteding komen, dat was nodig, omdat het veel geld ging schelen. Menige ambtenaar wist hij handig te manipuleren, zodat zij de genomen beslissing aan hun eigen inzet toeschreven, terwijl wij wisten dat deze eer Rien te beurt viel! Omdat hij werkzaam was in de bouw wist hij daar meerdere mensen enthousiast te maken voor onze plannen. Zo moesten er een kogelring en een discusring aangelegd worden bij de sportvelden langs ’t Merk. De stalen ringen waren snel geregeld en leden hebben met elkaar de ringen aangelegd. Hij kwam wel kijken hoe het werd.

De naam van de club was ook geen probleem: het voorstel was “AV Zuidwal” omdat Huizen aan de zuidelijke wal van het oorspronkelijke IJsselmeer lag. De clubkleuren worden dan; lichtblauw – donkerblauw (lucht en water) Opgelost! Tijdens de 1e ledenvergadering werden enkele voorstellen voor een logo gedaan. Jaap Schimmel probeerde het logo met het Huizer-bottertje te behouden. Rien zijn antwoord liet niets aan duidelijkheid over: “Nee Jaap, dat wordt het niet. We kiezen een spike, we zijn tenslotte geen zeilvereniging. Discussie gesloten!” Dit was Rien ten voeten uit.

Later in de race kwam naast de baan het clubhuis in beeld. Wij waren de eerste vereniging die binnen twee jaar na de oprichtingsdatum konden beschikken over een kunststof baan en een clubhuis. Onze baan heeft bijvoorbeeld extra voorzieningen voor visueel beperkte leden. Een steaple-bak met zijbalken, tegen het ongezien in het gat vallen. Het clubhuis kreeg ruime toiletten waar leden met een rolstoel gebruik van konden maken. Ook de douches zijn ruim en toegankelijk voor ieder lid. De grootste eer van deze prestatie komt Rien toe. Hij is niet voor niets tot erevoorzitter benoemd. Iets wat hij een echte eer vond!

Eén verhaal wil ik nog wel kwijt, gewoon omdat het laat zien waarom hij een lange adem moest hebben in de ontwikkeling tijdens het bouwproces van het clubhuis:

“Het clubhuis moest getekend worden, dus een bevriende architect nam die taak tegen gereduceerd tarief op zich. Het moest een ruim gebouw worden, vond Rien. Veel ruimte voor mensen met een beperking en al onze overige leden, was een must. De rolstoelers konden in de kleedkamers terecht en ook de kantine bood heel veel ruimte voor al onze huidige en toekomstige leden.

Dan de bezoeken aan de gemeentelijke welstandscommissie:

Tekening 1 moest naar de gemeentelijke welstandscommissie en omdat ik niet werkte, kon ik dus mee! De kantine had op de eerste tekening aan de lange zijde, waar in de toekomst de hogesnelheidslijn gepland was, geen ramen. Inbraak gevoelig gaf Rien als reden. De ambtenaar: “Meneer….hoe kunt u dit bedenken? Er moeten echt ramen aan de lange zijde komen en ze moeten ook nog open kunnen”. Na enig heen en weer gepraat dropen wij af met de opdracht ramen in de lange zijde te tekenen. De naïviteit van de ambtenaar heeft Rien mij in de auto nog duidelijk uitgelegd.

Een maand later, tekening twee: Rien had een soort bovenlichtjes c/q badkamerraampjes in de gevel laten tekenen. Raampjes zo klein mogelijk i.v.m. de inbraakgevoeligheid. Een tweede meneer van de welstand: “Meneer….bovenlichtjes… dat zijn geen ramen! Er moeten verticale ramen in met schopboorden!” Elk argument betreffende inbraakgevoeligheid of vernielingen werden van tafel geveegd. Bij Rien begonnen de stoomwolkjes uit zijn oren te ploppen. Mijn taak was Rien afscheid te laten nemen van de ambtenaar voordat het zou escaleren. Briesend liepen we naar buiten en Rien was duidelijk in het verwoorden van zijn frustratie!!! De ramen werden tegen Rien zijn zin in, conform de eis, ingetekend.

Weer een maand later, tekening drie: We mochten naar de grote welstandscommissie. Drie heren zouden het oordeel gaan vellen. Deze drie heren keurden na ruim overleg de tekening af, omdat er ……”ramen” in de lange gevel zaten en daar zou toch de hogesnelheidslijn langs komen te lopen. Hoe konden wij, na drie keer, met zo’n ondoordacht voorstel komen. Nu kwam de stoom ten volle uit zijn oren. Hij stond op, boog zich over de tafel en …… ik fluisterde dat hij moest gaan zitten en trok hem aan zijn colbert terug op zijn stoel. Ook vroeg ik “Heb je de eerste tekening misschien ook nog bij je? Dat had hij gelukkig en daar zetten de drie heren, na wat interessant geklets, hun handtekening op. Missie geslaagd! Rien gaf nog wel in niet mis te verstane woorden aan dat deze actie veel onnodige frustratie, geld en tijd gekost hadden. Maar het clubhuis werd gebouwd, zónder ramen in de lange gevel.”

Ook gedurende de latere jaren van onze vereniging heeft hij vaker zijn mening gegeven en bijdrage geleverd aan vooral bouwzaken.

Rien, we zullen hem herinneren als de man met een stevige tred, een hand in zijn zak, met liefst een hoed op zijn hoofd en met een warme belangstelling voor iedereen. Zijn doelgerichte, constructieve en vasthoudende aard is van enorme waarde geweest voor het ontstaan van AV Zuidwal en het realiseren van zowel de baan als het clubhuis. Zeker voor de oudere leden blijft hij de grote architect van al het moois dat AV Zuidwal nu nog heeft.

Wij zijn hem daar heel erg dankbaar voor!


Marion Duijsens